احمدی نژادِ گم شده

یکی از خصوصیاتی که از زمان رییس جمهور شدن محمود احمدی نژاد همواره همراه او بوده و بسیارهم به چشم آمده میل وعطش فراوان او و تیم همراهش به دیده شدن است؛ میلی که البته شاید در رییس جمهوران قبل از اوهم بوده اما یا به دلیل ضعف های تکنولوژیکی، عدم پی گیری جدی رسانه در ایران و یا به علت همراهی کم تر تصمیم گیران و سیاست سازان اصلی صدا و سیما به عنوان نهادی که از دولت بودجه می گیرد اما با شرایط خاص و منحصر به فردی مدیریت و اداره می شود کمتربه چشم آمده است. در 4 سال گذشته و تا هنگام رخ دادن اتفاق های پس از اعلام نتیجه انتخابات ریاست جمهوری دهم کمتر زمانی بود که دستکم یکی از کانال های رادیو تلویزیونی به پخش تصویر یا صدای احمدی نژاد اشتغال نداشت. کمتر روزهایی را می توان در صورت مانیتورینگ برنامه های صدا وسیما پیدا کرد که تصویر یا صدای احمدی نژاد درصدا و سیما غایب بوده باشد. این را، هم می توان به حساب همراهی کم نظیر سیاست رسانه ای صدا و سیما با رییس دولت نهم - و یا بر عکس آن- گذاشت و هم افزایش موج استقبال حاکمان کشورهای کمتر توسعه یافته به تاثیر و اهمیت رسانه های فراگیر. پس از اعلام با احمدی نژاد به عنوان پیروز انتخابات ریاست جمهوری دهم انتظار این بود که میزان حضور او در کانالهای رادیو تلویزیون بسیار بیش از گذشته شود. با اعلام او عنوان پیروز انتخابات ریاست جمهوری دهم پس از مبارزه های اتخاباتی بسیار پرچالش، منحصر به فرد و بدیع در فضای سیاسی ایران وبا اطلاع از میل وافر و علاقه همیشگی او به دیده و شنیده شدن این انتظار به جایی به نظر می رسید. اما از زمان اعلام نتیجه انتخابات و بعد از اعتراض های مردمی و استقرار فضای امنیتی در کشور تصویر و -البته بیشتر- صدای احمدی نژاد کمتر پخش شده؛ به جز چند مورد که تقریبا تمام آن ها به دلیل اظهارات او دردسر ساز شد و بر حجم انتقادها و اعتراض ها افزود، پس حتی روال قبلی پوشش رسانه ای او هم ادامه نیافت چه رسد به افزایش حضور در معرض دید و البته گوش مردم.